Post-Entelektüel Dönem ve Edebiyat

Entelektüel dönem -bana kalırsa- 1980lerin ortasında tamamlandı. 1979da başlayan büyük Yeni Sağ dalga, 1959 Küba Devrimiyle başlayan ve bütün bir 1960larla 1970leri kasıp kavurmuş olan sol dalgayı kırdı. Bu, öz olarak siyasalın sonu demekti. 1980lerin ortasında sarsılan bu çerçevenin yerini, Yeni Sağ politikaları meşru kılan bir ideolojik anlayışa uygun bir düşünsel ve zihinsel açılımla, post-modernlik aldı. Fakat post-modern yaklaşım siyasal ve bürokratik bir modernitenin sonuna işaret ederken, genel bir sistematik olarak modernitenin sonu anlamına da gelmiyordu.
Şimdi dönem veya çağ değişti. İnsanlar kendilerinden başka hiçbir şeyin önemli olmadığı, kendi bireyliklerinin dışında hiçbir şeyi tartışmadıkları, hiçbir şeyin üstüne kafa yormadıkları bir evreye girdiler. İşte bu, post entelektüel dönemdir. Ve post-entelektüel dönem, post-modern dönemin zihinsel yükünü dahi taşıyamamaktan kaynaklanan bir çöküşe tekabül etmektedir.
Böyle bir dönemin edebiyatı ise, son kertede boşluk duygusundan beslenen ve belirli bir sorunsalı olmayan bir edebiyattır. Bu dönemin edebiyatında insan romandan uzaklaştırılmıştır, gelecek düşüncesi eksiktir, her şey sadece bir yazma teknolojisine indirgenmiştir, bugün algısı ve yorumsaması yoktur. Sonuç olarak post-entelektüel dönemin edebiyatı, kendisini ideoloji dışı bir bağlama yerleştirir, apolitik hale getirir, kitleyle özdeşleştirir ve bir hiçliğe mahkûm eder.
Edebiyatın bu hiçliğe mahkûm edilmesi ise yaşanabilecek en büyük sorundur.
Hasan Bülent Kahramanın Post-Entelektüel Dönem ve Edebiyat adını verdiği bu kitabı, tam da yukarıdaki gibi bir dönemde, bir direniş alanı olarak edebiyatın anlamını ve imkânlarını sorguluyor.